"حُبُّ عَلِيٍّ(عليه‌السلام)حَسَنَةٌ لايَضُرُّ مَعَهَا سَيِّئَةٌ" (نهج الحق و کشف الصدق، علامه حلي2، ص259.)
محبت و ولایت حضرت علی(عليه‌السلام) حسنه‌ای است که با وجود آن، سیئه ضرری نمی‌رساند. یعنی کسی که این حسنه را دارد، پیش از آنکه رنگ و جاذبۀ گناه به جانش برسد و او کاذبانه از آن ملتذ شود، ولایت، صورت حقیقی گناه را برایش باز می‌کند و آن را دفع می‌نماید؛ لذا اگر چه از سر جهل و غفلت، گناه و خطایی مرتکب شود، سریع به‌دنبال جبرانش می‌رود و درنتیجه نه برایش ملکه می‌شود و نه به وجودش آسیب و ضرری می‌رساند؛ چرا که نور ولایت علی(عليه‌السلام) در جانش ملکه شده است.
در حقیقت هیچ چیز مانند ولایت،پاک‌کننده نیست. بنابراین باید بکوشیم وجودمان را در هر شرایطی با ولایت، مرتبط کنیم؛ که هر چه ارتباط قویتر باشد، شعاع وجودی ما در دور‌شدن از نواقص و نزدیک‌شدن به کمال، قویتر می‌شود و قدرت تصرف بیشتری نسبت به شئون درونی و خارجی پیدا می‌کنیم؛ حکمت‌ها و اسرار را می‌فهمیم و در نتیجه لذت طاعت و قبح و آلودگی معصیت، برایمان آشکارتر می‌شود.
نظرات کاربران
